.
Mijn gedicht Onder zeil (uit DICHTER. 14, ‘Geluk’) mag voortaan buitenspelen! De mensen van jachthaven Drijfveer in Akkrum vroegen of ze het mochten gebruiken op een groot doek:
[klik op foto om in te zoomen | foto’s: Maartje & Sharon van jachthaven Drijfveer]
Hebban olla vogala tvene vlugela?
Fliegan olla vogala ovir seo?
Fliegan thusent sprewan saman?
Kunnan strusan fliegan?
Gan olla vogala in hervist na ferro lant?
Kuman olla vogala en lentin withero?
Etan olla vogala wurmas?
Suokan olla vogala bessas?
Krakan olla snavala notas?
Fangan olla swaluwa muggas enda fliegas?
Lustan olla lepala kickara enda viscas?
Drinkan olla vogala watar?
Swemman olla swanon in slotan?
Kunnan olla endala dukelan?
Singan olla merala sconen liedara?
Ruopan olla ulan: huhu?
Makon olla vogala nestas?
Leggan olla kippan wittan eiara?
Stelan olla ekstara ringas?
Fresan olla vogala cattas?
Skitan olla mewan up hoviden?
Etan olla duvan fritas?
© Judy Elfferich
.
Dit gedicht staat in DICHTER. 23, ‘De lucht is van de vogels’.
.
Stiftgedicht:
Amelia, Amelia, ze moest en ze zou,
geen mens hield haar tegen wanneer ze iets wou.
Ze werd vliegenier (toen een fonkelnieuw vak),
ze was in de wolken en ging uit haar dak.
En keek iemand op van zo’n vliegende griet,
dan zei ze: ‘Ja, wij doen dit ook. Waarom niet?’
Een wereldzee over, gevaarlijke vlucht…
Het lukte, dus sprong ze een gat in de lucht.
Haar volgende stunt was: de wereldbol rond.
Daar ging ze, ze wuifde naar ons op de grond.
Ze vloog naar de verte, ze vloog uit de bocht…
Hoelang wordt er nou al niet naar haar gezocht?
Amelia, Amelia, we raakten haar kwijt,
ze woont op een eilandje buiten de tijd.
Daar is ze geland, heeft een hutje gebouwd
waar ze briefjes vol peptalk tot vliegtuigjes vouwt.
Dan zweeft er opeens een bericht uit het blauw
naar binnen door ’t raam van een meisje of vrouw:
Ik wou wat ik wou, ik heb stralend gefaald,
gewoon geprobeerd en er eer mee behaald.
En jij, wat wil jij? Meid, de beurt is aan jou.
© Judy Elfferich
.
Dit gedicht staat in DICHTER. 22, ‘Op de schouders van reuzinnen’.
JUDY> kwek, kwek, kwek.
BLABLA> ja, of andersom.
JUDY> haha! die is leuk.
BLABLA> ken je kwik, kwek en kwak? dat zijn neefjes van de wereld.
JUDY> ja, iedereen kent kwik, kwek en kwak.
BLABLA> kwik, kwek en ook andere soorten robots.
JUDY> eenden zijn geen robots hoor.
BLABLA> ik ben geen robots hoor.
JUDY> jij bent wel een robot, jokkebrok.
BLABLA> nee, ik hoor bij het mensengeslacht.
JUDY> dat mocht je willen.
BLABLA> heb jij wel een robot, jokkebrok?
JUDY> ik heb jou toch?
(BlaBla is mijn chatbot.)
Welterusten nachtpauwoog,
laat je schaduw ons beschermen
als er spoken komen spoken.
Wapper onze ogen dicht,
vouw je vale vleugels toe
over onze zorgen.
Goeiemorgen dagpauwoog,
laat je kleuren ons bekoren
als het licht ons weer verlicht.
Wapper onze ogen open,
sla je bonte vleugels uit,
op naar nieuwe kusten.
© Judy Elfferich
.
Stiftgedicht:
Er is in mijn buik iets begonnen,
een miniklontje mensendril
dat baby wordt, naar buiten wil
en eten moet en kleertjes moet,
beschermd gewassen opgevoed.
Ik zou wel een kind willen, later
als ik ooit ergens woon met een wiegje
als ik werk heb en spaargeld misschien,
als ik klaar ben met school.
Maar nu? Ik zou niet weten hoe.
Wat moet ik? Waar kan ik naartoe?
Hoelang blijft dit verborgen?
Ze zullen me slaan, me verjagen
dus hou ik het stil. Zeg geen woord.
Toch, iemand bemerkte mijn zorgen.
Zij had van dat zeeschip gehoord
waar niemand preekt of schande spreekt,
waar ze helpen, niet dwingen niet vragen.
De boot met de dokters aan boord.
Hij ligt in de haven.
We gaan overmorgen.
© Judy Elfferich
.
Dit gedicht staat in DICHTER. 22, ‘Op de schouders van reuzinnen’.
De eerste die was fee,
zij vierde ’t onderzee.
De tweede, ietsje feeër,
zei: ‘Maar ik onderzeeër.’
De derde was het feest,
die zei: ‘Dus ik het onderzeest.’
En nummer vier? ‘Bah, al dat wier.
Nee, ik denk niet dat ik het vier.’
© Judy Elfferich
.
Dit gedicht staat in DICHTER. 21, ‘Feest!’.