.
Naast een (koude?) kachel kickt Johnny zichzelf naar het kookpunt:
film
Zonder tekst
Ik zit in elke grote film,
krijg vele rollen toebedeeld.
Toch weet je vast niet wie ik ben
wanneer ik je passeer op straat,
toch ken je niet mijn naam
want jij bent vol van wat er speelt
tussen die twee. Lang na The End
trilt door in jou wat hen beweegt.
Je leent hun houding, hoort jezelf
soms denken met hun stem.
De scène van de eerste dans:
in hun voorbijgaan sta ik stil,
ik ben die schaduw bij de bar
die achter bij de jassen praat
met iemand buiten beeld.
De scène van de laatste kus:
in hun verstilling loop ik langs,
ik ben die schim op het perron
die instapt, iets aan iemand vraagt,
een plaats zoekt bij het raam.
In elke grote film zit ik
bij list en misverstand en lust
met glas of krant, met pet of bril,
met mijn gezicht dat jou niks zegt,
eensprakig aan de kant
maar daarmee maak ik het verschil.
Dat ik mijn woorden zo verspil,
in loze slokken me verslik,
aan lege koffers me vertil,
maakt jullie levens echt.
© Judy Elfferich
Gemaakt voor Eenspraak, een project van drie studenten aan de Willem de Kooning Academie.
Rhythm
.
Superswingende mash-up door Microsillon (muziek) & DJ Le Clown (beeld).
Duizend jaar oud stripverhaal nu als tekenfilm
.
Ik denk dat ik elf was toen ik het Tapijt van Bayeux in het echt zag: een geborduurd stripverhaal, doorlopend (geen aparte plaatjes, de scènes vloeien in elkaar over), zeventig meter lang.
Het is een beeldverslag van de Slag bij Hastings (1066) en wat daar allemaal bij kwam kijken. Met als ijzersterke intro het verschijnen van de komeet van Halley, ten teken dat er iets bijzonders staat te gebeuren. In de boven- en onderrand allerlei kanttekeningen waarvan de boodschap voor ons (net als bij het werk van Jeroen Bosch, van vierhonderd jaar later) raadselachtig is.
David Newton maakte er een animatie van, Marc Sylvan verzorgde de muziek en geluidseffecten.
Over het Tapijt van Bayeux: klik, klik.
Over de Slag bij Hastings: klik.
Who’s who
.
Lekker ritmisch ballonnenfilmpje waarin Benjamin Zephaniah zijn gedicht Who’s who voorleest, gemaakt door Williamson Curran om de Londense metro mee op te vrolijken.
De code van de sleutel van ’t geheim van het geloof
.
Promofilmpje van de ‘Neurotology Kerk’.
Reach out your hand and follow me
I have the code, the code to the key
The key to the secret, the secret of faith…
Religion and science intertwined
Aliens live inside of our minds
A billion year contract we have signed
It all makes sense to me!
En hoe liep het af met al deze uitzinnig zingende Neurotologen?
Ook dat komen we te weten.
Het geheim van het Scientology-geloof:
Xenu-fragment documentaire Going Clear, Vimeo
uittreksel OTIII-tekst L. Ron Hubbard, website Karin Spaink
Waarom de pinguïns niet meer vliegen
.
Een onvergetelijk gezicht: de pinguïntrek!
Waarom ze ermee gestopt zijn?
Dat (en nog veel meer) lees je in het boek Waarom? Daarom! Dierenverhalen.
Was al gepubliceerd als digiboek: klik.
En is nu ook verschenen in druk. (Paperback van 21 x 21 cm, 96 pagina’s, full colour, geïllustreerd.)
Je kunt het tegen kostprijs (€ 18,25) bestellen bij Peecho. Verzendkosten binnen Nederland: € 2,50.
Do not go gentle…
.
Ter gelegenheid van de honderdste geboortedag van Dylan Thomas heb ik een poging gedaan om zijn beroemdste gedicht te vertalen.
.
GA NIET DIE GOEDE NACHT IN ZONDER STRIJD
Ga niet die goede nacht in zonder strijd,
luid hem met vuurwerk uit, de oude dag;
raas, raas wanneer het laatste licht verglijdt.
Wie wijs werd en beseft: zwart wint altijd,
mijn woord verwekt geen flits of donderslag,
gaat niet die goede nacht in zonder strijd.
Wie goed doet en met hoop zijn pad plaveit
maar broze daden niet meer dansen mag,
raast, raast wanneer het laatste licht verglijdt.
Wie wild de zon ving, zingend haar berijdt
en laat pas ziet: haar hindert mijn gedrag,
gaat niet die goede nacht in zonder strijd.
Wie, ernstig eraan toe, het licht al kwijt,
verblind wordt door een oog met sterrenlach,
raast, raast wanneer het laatste licht verglijdt.
En jij, mijn vader, bijna uit de tijd,
vloek, zegen mij met tranen, luid beklag.
Ga niet die goede nacht in zonder strijd.
Raas, raas wanneer het laatste licht verglijdt.
Dylan Thomas (1914 – 1953) | © vertaling: Judy Elfferich
.
Do not go gentle into that good night
Over de versvorm villanelle
Lezen & schrijven:
je weer even een beginner voelen
.
In de Week van de Alfabetisering gaf ik workshops in Roosendaal, op een bijeenkomst voor medewerkers van West-Brabantse bibliotheken en andere (semi-)overheidsinstellingen.
Ervaringsdeskundige Anita (hieronder: rechts) kwam vertellen hoe dat is (voor haar inmiddels: hoe dat was), moeite hebben met lezen en schrijven.
Mijn opdracht was: laat de deelnemers dit zelf ook echt even meemaken en voelen. Communiceren in spiegelschrift leek me de aangewezen manier om dat voor elkaar te krijgen.
Er gebeurden bijzondere dingen…
– Sommigen hadden opeens weer het handschrift van toen ze zes waren.
– Sommigen gingen, behalve gespiegeld, van de weeromstuit ook op z’n kop schrijven.
– Sommigen konden het alleen als ze er niet bij nadachten. Bij anderen lukte het pas als ze zich even overal voor afsloten.
– Twee linkshandig-geboren-maar-rechtshandig-opgevoede deelnemers schreven net zo makkelijk in spiegelschrift als gewoon – maar voor een derde ging dat niet op.
– De concentratie op het vormen van de letters ging hier en daar ten koste van de woordkeuze. Mooiste voorbeeld: ‘Wanneer zal de alfabetisering eindelijk de wereld uit zijn?’
Dans met mij, en mij, en mij
Klassieker uit 1988 van Gerrit van Dijk & Monique Renault.
