Monument: The Movie

graf van onbekende soldaat

Hier ligt de onbekende soldaat.
Spoel even terug naar het perron
waar hij met lood in zijn schoenen
zijn liefje vaarwel staat te zoenen
voordat hij vertrekt naar het front.

Niet lang daarna, bericht: hij wordt vermist.
Hun baby is dan net geboren.
Kijk, hier heeft ze de kleine op schoot
in de schuilkelder waar ze vaak zaten.
Gefluit van granaten, de dreun van de dood.

Kijk, naast ze de nicht en de tante
die verboden kranten bezorgden,
die bedreigde mensen verborgen
tot een vlijtige buur ze verraadde.
Zoom even in op hun gezicht.

De baby overleefde en werd groot.
Spoel even door naar het perron
waar zij met lood in haar schoenen
haar liefje vaarwel staat te zoenen
als ook hij naar de oorlog gaat.

© Judy Elfferich

.
DICHTER. 27, ‘Twee minuten

 

Dit gedicht staat in DICHTER. 27, ‘Twee minuten’.

 

 

Hoor het koor soldatenmoeders

Ernst Barlach, Pieta (soldatenmoeder) - foto: Klugschnacker @ Wikimedia Commons, CC by-sa (bewerkt door JudyElf)

Voor de bestwil van de buren
jongens met geweren sturen?
En een jongen die niet mee wil is dan laf?

Alle mooie woorden die je daaraan wijdt zijn nep.
Ik-ik-ik en landjepik, de krijg is voor de heb.

Niet voor blinde discipline,
niet voor die verdrietmachine van een hongeraar naar macht
zijn onze zonen grootgebracht.

Liever levend en verguisd als deserteur en bajesklant,
dan heroïsch met een erewacht en namen in de krant.

Zie hun lijf, bijeengesprokkeld,
uitgedost als speelgoedheld,
erewoord en eretekens plechtig op hun mouw gespeld.

Elke stervende soldaat
is een wereld die vergaat.

Alle mooie woorden die je daaraan wijdt zijn nep.
Ik-ik-ik en landjepik, de krijg is voor de heb.

Leer je jongens samen spelen,
moeders, leer die baasjes delen,
leer je generaaltjes het bevelen af.

Geef ze geen uniform, geef ze geen pet.
Dan hoeft die ook niet afgezet
als de taptoe wordt geblazen bij een graf.

© Judy Elfferich