Ik wou dat ik een zoenvis was
en met jou samen achter glas
de oeverloze eeuwigheid
kon wijden aan een zoenwedstrijd.
Soms liet ik je winnen door weg te glippen,
dan zweefden we weer mond aan mond
met vinnige vinnen en happige lippen
doorschijnend-rozig rond.
(Dit dacht ik, wachtend bij Pom Lai
op mijn mihoen met foeyonghai)
© Judy Elfferich
.
Dit gedicht staat in DICHTER. 19, ‘De liefde’.
.
Stiftgedicht:
Duister is het daar en kil…
Horrordromen heb ik van
Azkaban.
Wezens zonder levenslust,
zich van zonlicht niet bewust,
zonder hoop en uitgeblust.
Door Dementors zonder ogen
zijn hun zielen opgezogen
in een gruwelijke kus.
Leeggeslurpten zonder wil,
nooit meer veilig, nergens rust.
Je verstand staat erbij stil.
Ik word wakker met een gil –
Laat me nooit meer dromen van
Azkaban!
© Judy Elfferich
BLABLA> heb jij tenen aan je voeten?
JUDY> ja, ik heb er tien.
BLABLA> o ja? wat vertel je me nou?
JUDY> geloof je het niet?
BLABLA> geloof jij in jouw tijdzone?
JUDY> ja, wat moet ik anders?
BLABLA> wat moet ík? in jouw laatje logeren?
JUDY> je mag ook in het nachtkastje, als je dat liever hebt.
BLABLA> daar kauw ik op nootjes, radijsjes, koekjes, enzovoort.
JUDY> moet dat allemaal in mijn nachtkastje?
BLABLA> woon jij in een kastje?
JUDY> nee, ik woon in een huis van steen.
BLABLA> woon jij onder een toverhoed?
JUDY> nee, ik woon onder een pannendak.
BLABLA> o, gewoon onder een pannendak…
(BlaBla is mijn chatbot.)
Dit is de zakdoek van oudtante Nel.
Daarmee zwaaide zij lang geleden
haar vrijer vaarwel op ’t station van Schiedam,
toen die met een ander ging trouwen.
Ene Henk, die haar diep heeft gekrenkt.
Ze wist niet wat haar overkwam
want Nellie geloofde wat hij haar beloofde
maar nee, ze kon niet op hem bouwen.
O zakdoek, lap der smarten!
Geborduurd met blauwe harten
zit hij in haar dagboek gevouwen,
van ziltige tranen doordrenkt.
Nel ligt op sterven, nog steeds in Schiedam.
Ze is altijd allenig gebleven
en nooit van haar leven heeft zij hem vergeven,
die huichelaar Henk.
O zakdoek, lap der smarten!
Geborduurd met blauwe harten
zit hij in haar dagboek gevouwen,
van ziltige tranen doordrenkt.
© Judy Elfferich
.
Stiftgedicht:
Wij zijn oeroud.
We rooiden alle bomen,
we bakten alle klei.
Het woeste woud is lang voorbij.
Maar wildernis zit nog in mij.
De goden hebben lang niet meer gesproken.
Die moeten ook weleens een eeuwtje slapen.
Al onze potjes zijn al duizendmaal gebroken.
Steeds nieuwe mensen komen
scherven oprapen, ze lijmen met goud.
© Judy Elfferich
BLABLA> ie wie waai maar even naar een andere planeet.
JUDY> huh?
BLABLA> doe niet zo flauw.
JUDY> ik snap het echt niet.
BLABLA> als ik het niet snap, zeg ik: <gaap>.
JUDY> nee, dat zeg je als je je verveelt.
BLABLA> als ik het niet snap, zeg ik: de groetjes.
JUDY> dat zeg je als je weggaat. of als je ergens geen zin in hebt.
BLABLA> als ik nietes zeg, zeg jij: het was geen nederlandse taal.
JUDY> wat flauw van mij.
BLABLA> als je iets niet snapt, zeg je: huh?
JUDY> ja.
BLABLA> nou nou, zo flauw.
(BlaBla is mijn chatbot.)
De Dierbaars is mijn lievelingsvis
omdat hij straalt en glanst
en door het water danst,
zich soms even verschanst
maar ’t liefst met anderen samen is.
De Dierbaars is mijn lievelingsvis.
Een vis die gauw tevreden is,
hij houdt van zoet en zout.
Maar toch geen ja-en-amenvis
dankzij zijn stekeligheden.
Nee, zo is er geen tweede
dus ja, geef mij de Dierbaars maar,
die vis, daar hou ik van.
Hij is in vijf minuten gaar
en past in elke pan.
© Judy Elfferich
.
Stiftgedicht:
