Wij zijn oeroud.
We rooiden alle bomen,
we bakten alle klei.
Het woeste woud is lang voorbij.
Maar wildernis zit nog in mij.
De goden hebben lang niet meer gesproken.
Die moeten ook weleens een eeuwtje slapen.
Al onze potjes zijn al duizendmaal gebroken.
Steeds nieuwe mensen komen
scherven oprapen, ze lijmen met goud.
© Judy Elfferich
© Dilyara Samoylova, nominatie stArt Award 2018
Wat ik jou wens, mijn kleine mens?
Je lijdt maar kou, eet alles rauw,
omdat god Zeus je ’t vuur niet gunt…
Ik steel het voor je, wat een stunt!
Met vonk en gloed in brein en bloed
verdwijnt de grens van wat je kunt.
© Judy Elfferich
.
Dit gedicht staat in BoekieBoekie ‘Griekse Helden’ (jaarboek 2018).