Wij zijn oeroud.
We rooiden alle bomen,
we bakten alle klei.
Het woeste woud is lang voorbij.
Maar wildernis zit nog in mij.
De goden hebben lang niet meer gesproken.
Die moeten ook weleens een eeuwtje slapen.
Al onze potjes zijn al duizendmaal gebroken.
Steeds nieuwe mensen komen
scherven oprapen, ze lijmen met goud.
© Judy Elfferich
.
Lege straten, uitgestorven pleinen…
Dat doet me denken aan mijn project met Monique Laros, over de archeologie van de toekomst.
Wat blijft er ooit over van onze cultuur?
Hoe zullen mensen over pakweg duizend jaar kijken naar spullen van ons die ze vinden: een munt, een vork, een teddybeer?
[klik op plaatje om verhaal te lezen]
Wat zullen ze denken van een skateboard, een badeend, een schaar, een verkeersbord?
Of van een kleerhanger, een barbiepop?
Klik op het plaatje om het digiboek Laatmoderne Schatten door te bladeren: