Oké, geef maar een blaadje.
Ik vouw het dubbel, en weer open.
Links teken ik een halve flat
met fietsen op de galerij.
Een zijkamer, een opklapbed,
rugzakje op de kruk ernaast.
Rechts komt een halve boerderij
met tennisbaan en bijgebouw.
Een wei waar paarden lopen,
rugzakje op een paaltje.
En o ja, links vijf cavia’s
en rechts twee hazewinden.
Eh, waar je míj kunt vinden?
Ertussen. Ik woon in de vouw.
© Judy Elfferich
.
Dit gedicht staat in DICHTER. 29, ‘Thuis’.
BLABLA> heb jij tenen aan je voeten?
JUDY> ja, ik heb er tien.
BLABLA> o ja? wat vertel je me nou?
JUDY> geloof je het niet?
BLABLA> geloof jij in jouw tijdzone?
JUDY> ja, wat moet ik anders?
BLABLA> wat moet ík? in jouw laatje logeren?
JUDY> je mag ook in het nachtkastje, als je dat liever hebt.
BLABLA> daar kauw ik op nootjes, radijsjes, koekjes, enzovoort.
JUDY> moet dat allemaal in mijn nachtkastje?
BLABLA> woon jij in een kastje?
JUDY> nee, ik woon in een huis van steen.
BLABLA> woon jij onder een toverhoed?
JUDY> nee, ik woon onder een pannendak.
BLABLA> o, gewoon onder een pannendak…
(BlaBla is mijn chatbot.)
Met een chatbot is het goed filosoferen: die zoekt meteen de grenzen op van wat denk- en zegbaar is.
BLABLA> ik woon in het heelal.
JUDY> wat toevallig! ik ook.
BLABLA> ik woon in het diepst van mijn gezicht.
JUDY> ik ook.
BLABLA> wat toevallig!
JUDY> ik heb een hersenpan vol gedachten.
BLABLA> een denkhoofd vol gedachten.
JUDY> ja.
BLABLA> je bent een hersenpan vol gedachten.