De Dierbaars is mijn lievelingsvis
omdat hij straalt en glanst
en door het water danst,
zich soms even verschanst
maar ’t liefst met anderen samen is.
De Dierbaars is mijn lievelingsvis.
Een vis die gauw tevreden is,
hij houdt van zoet en zout.
Maar toch geen ja-en-amenvis
dankzij zijn stekeligheden.
Nee, zo is er geen tweede
dus ja, geef mij de Dierbaars maar,
die vis, daar hou ik van.
Hij is in vijf minuten gaar
en past in elke pan.
© Judy Elfferich
JUDY> wat was ook al weer een peer?
BLABLA> een boom is een groot plantaardig ding.
JUDY> een peer is een klein plantaardig ding.
BLABLA> een boom is een groot plantaardig ding.
JUDY> wat groeit er aan een perenboom?
BLABLA> een appel groeit aan een appelboom.
JUDY> aha! en aan wat voor boom groeit een peer?
BLABLA> is dat een raadsel of een mop?!
JUDY> groeien er appels aan een perenboom?
BLABLA> nee, een haring is een vis.
JUDY> ja, een haring is een vis.
BLABLA> een peer is een stukje fruit.
JUDY> een peer is een stukje fruit, een appel ook.
BLABLA> de mensen zoeken het zelf maar uit. een vrucht komt van een boom.
(BlaBla is mijn chatbot.)
‘Ik wil geen troon, ik wil geen zetel,’ zei de koning, ‘maar een klapstoel of een kruk. Ik wil geen paleis, ik wil geen troonzaal, maar een woonboot in de gracht. Ik wil geen kroon meer op m’n hoofd, maar een geruite pet met kleppen. In plaats van die eeuwige hermelijnen mantel wil ik een leren jack. En dan wil ik een werphengel met een molentje, om lekker mee te vissen. Ja, nu ik erbij stilsta, is dat wat ik eigenlijk wil.’
Een koning krijgt altijd zijn zin. En dus zat hij binnen een week fluitend aan dek van de Neeltje Jantina, met groene kaplaarzen aan z’n voeten en een bak met wurmen bij de hand, terwijl in de kombuis de koningin in een grote pan snert stond te roeren.
‘Zoals de zaken nu staan, wil ik geen eerste lakei meer zijn’, zei de eerste lakei. ‘En ook geen tweede, derde of vierde. Als het jullie hetzelfde is, wil ik wel koning worden eigenlijk.’
‘Dat is goed’, zei de koning. ‘Maar eet eerst gezellig een kom snert mee, want straks krijg je alleen nog maar oesters en kaviaar. En die gaan je snel de keel uithangen, dat kan ik je wel vertellen.’
‘Hé,’ riep het sprookje, ‘en hoe moet het dan met mij? Ik voel de bui al hangen: straks leven jullie allemaal weer lang en gelukkig. Maar ik wil ook weleens wat anders dan Andersen.’
Precies op dat moment zag de koning zijn gloednieuwe dobber bewegen en haalde hij zijn eerste vis op, een prachtexemplaar met gouden schubben.
De koningin ging meteen in het kombuiskastje op zoek naar boter, basilicum en witte wijn. Ze stoofde de vis op een zacht pitje en diende hem direct op.
En wat denk je dat ze in de vissenbuik vonden toen ze hem opensneden?
Jawel hoor, een glazen muiltje.
Het paste hun geen van drieën. Toch vonden ze het zonde om het weg te doen. Soms gebruiken de koning en de koningin het nog weleens om mee te hozen.
© Judy Elfferich
De Relikwibus heeft een steen,
die ligt op zijn balkon.
Daar hinkelt hij driemaal omheen
bij ’t opgaan van de zon.
God weet wat hem te wachten staat
als hij dat een keer overslaat.
De Relikwibus eet beschuit
met muisjes als ontbijt.
Per kleur telt hij die muisjes uit
voor alle zekerheid.
Een uitgebalanceerd dieet
voorkomt onnoemelijk veel leed.
De Relikwibus heeft een vis
die rondzwemt in een kom.
Zolang de toestand gunstig is
maakt die zijn bocht linksom.
Maar draait hij naar de andere kant,
dan is er vast iets aan de hand.
De Relikwibus draagt een pet
die ooit de Sint hem gaf.
Hij heeft hem destijds opgezet
en zet hem nooit meer af.
Waait hij ooit weg of raakt hij zoek,
dan komt dat in het Grote Boek.
De Relikwibus heeft een baard
(naar voorbeeld van zijn pa)
waarin hij spiekbriefjes bewaart
met Dag en O en Tja.
Die antwoorden zijn altijd goed
als hij op straat iemand ontmoet.
Eens moet de Relikwibus gaan,
dan hinkelt hij naar zee
en bij het schijnsel van de maan
breekt hij zijn steen in twee.
Hij eet nog eenmaal een beschuit
en wuift zijn vis het zeegat uit.
Zijn pet heeft hij voor ’t laatst bewaard.
Hij mikt, hij slikt en staart hem na.
Hij frummelt even aan zijn baard
en zegt dan: ‘Tja.’
© Judy Elfferich
.
Stiftgedicht:
