Onder de confettiboom is het altijd feest.
Als je jarig bent in mei, mazzel je het meest.
Roze is het picknickkleed en roze is mijn strik,
roze is het pakpapier, het feestvarken ben ik.
Vogelvleugels flappen roze bloesem in het rond,
vogelsnavels happen roze kruimels van de grond.
Gooi je roze hoedje eens naar boven voor de grap!
Appelbloesemblaadjes vallen in mijn appelsap.
Roze-spikkel-appeltaart en roze-spikkel-room,
ieder voorjaar picknick onder de confettiboom.
© Judy Elfferich
‘Weet je nog van vroeger?’ zei de Snepel tot de Knork.
‘Mooi waren die tijden, toen ik Lepel was, jij Vork.
Ieder in z’n vakje in de keuken in de la,
duidelijke taken: ik de soep en jij de sla.
Goed, het was niet altijd even prettig met die Messen
maar bij het spaghetti-draaien boekten we successen
en wat was het dan weer zalig zwemmen in het sop,
na tomaat-met-kaas-geklonter knap je daarvan op.’
‘Ja,’ zuchtte de Knork, ‘ik kan er soms nog wel van dromen.
Ach, was toen maar niet die enge magiër gekomen,
die Yodocus York, om hier een voorstelling te geven.
Eerst heeft hij de tafel in de rondte laten zweven,
toen behekste hij ons twee, verwrong ons, vliegensvlug –
krommerds zijn we nu, malloten. Wie buigt ons terug?
Waar zou hij gebleven zijn, Yodocus York, die hork?
Niemand wil toch eten met een Snepel of een Knork?’
© Judy Elfferich
Hee, ik maak vast sla
en zet een pot thee,
haal jij dan patat?
Nou nee lieve schat,
patat lust ik niet,
bij mij heet dat friet.
Hè, wat een gemekker.
Maar goed, ik maak sla
met wortel en biet.
Biet?! Ik noem dat kroot,
biet klinkt echt niet lekker.
En wortel heet peen.
Oké, weet je wat?
We eten wel brood.
Dat lust iedereen.
© Judy Elfferich
Rits rats, wij gaan snippers scheuren,
honderd kleuren wit.
Plik plak, daarvan maken wij
een winterwonderschilderij
waar een beest in zit.
Wat zie jij in dat ding van mij?
Een ijsbeer met een sneeuwbril op?
Een poolvos op een slee?
Een sneeuwhaas in de mist?
(Zelf heb ik geen idee,
vraag mij niet wat het is.)
© Judy Elfferich
.
Dit gedicht staat in Snippersneeuw. Een winters poëzieprentenboek. PrentenboekenPlus, 2025.
naar de ringenparabel uit Nathan der Weise
Op de vraag naar het ware geloof
antwoordde Nathan de Wijze
met dit verhaal:
Ooit bezat een koning
een ring met een opaal,
een schitterende steen.
Die ring maakte de drager
die hem zijn volst vertrouwen gaf
geliefd bij God en mensen,
kortom bij iedereen.
Hij had hem van zijn vader
en die weer van de zijne;
zo was hij doorgegeven
door vele eeuwen heen.
En elke vader zei daarbij:
‘Mijn favoriete zoon ben jij,
daarom krijg jij de ring.’
Drie zoons had deze koning.
Zijn haar begon te grijzen,
hoe lang zou hij nog leven?
De tijd kwam om te kiezen
wie straks de ring zou erven.
Wat nu? De vader gunde hem
aan alle drie.
Gotthold Ephraim Lessing (1729-1781) | © hertaling: Judy Elfferich
Hallo, mijn naam is Élodie.
Ik ben hier nieuw bij ’t koor.
Vol passie en vol energie
stort ik me op elk lied,
ik zing en zing maar door
en vind in elke melodie
een speeltuin voor mijn fantasie.
Ik kan er veel in kwijt,
ik galm en ik geniet.
Heel anders dan in ’t koor hiervoor.
Die dirigent, een rare vent,
had weinig oog voor mijn talent
en creativiteit,
de arme zielenpiet —
hij wou dat ik playbackte!
Ook hier krijg ik nu klachten, van
of het misschien wat zachter kan.
Waarschijnlijk jaloezie.
Ik ga me niet bedwingen
want ieder die me hoort
snapt: dit is meer dan do-re-mi,
dit is het ware zingen,
met zeldzame effecten!
Al kijkt men soms wel wat verstoord
wanneer er ruiten springen.
© Judy Elfferich
Hee andere want aan het eind van het touw,
hang jij daar nog, aan die andere mouw?
Wij twee werden samen gebreid, van één draadje.
In zomertijd lagen we knus in de kast
maar toen kwam de kou – dus op stap met die jas.
We vangen een bal, aaien samen een paard,
dan vlieg je weer weg, naar de andere kant.
Vind ik jou in de was, na de winter, in maart?
Of lig je straks, vies en vergeten, vol zand
zonder mij aan de rand van een paadje?
Hee, hou je vast en duimen maar
want wij horen bij elkaar.
© Judy Elfferich
Sander Om uit Kennebom
haste zijn waar in de kissenvom,
schoetste zijn poenen met kindapaas,
reed op zijn faceriets naar Gillehom.
Fietste bijna even zuur
met zijn tranden op de happers
en zijn stoeten aan het vuur.
Waar maarom toch, waar maarom?
Sander Om zei: Hoet je moren,
moverorgen om talfhien
trouw ik met mijn stuurvrouw Bien,
dan ben ik de guidebrom.
Daarom kil ik naar de wapper
maar de dus vind ik te buur.
Als mijn schol straks is geboren
en mijn knor straks is gesnipt
en ik da staar met mijn oed hop,
pak in ’t strak van teen tot top
met mijn mooiste strindervlik,
zegt mijn broorverliefde smuid:
Batteschoutje, ponnehon,
aai je drom en drom en drom,
jaar nou wil ik kijven blijken,
wat zie jij er achtig pruit!
© Judy Elfferich
.
Dit gedicht staat in DICHTER. 33, ‘Lekker eigenwijs’.
Gondola gondola wiegengordijn,
lavendel in de la,
mijn neus in je haar, langs je schouder.
Kom maar, ’t wordt buiten al kouder,
maantje wordt ouder, verdwijnt en verschijnt.
Morgen zal ’t melkbrood van gisteren zijn
maar ooit zong de oma van oma
alle eerdere oma’s na:
Gondola gondola wiegengordijn,
lavendel in de la.
© Judy Elfferich
De meeste Mopsen vallen wel mee.
(Al zijn het reuzekneuzen,
ze hebben fijne neuzen.)
Maar de Trolmops, nee.
Waar hij komt, daar brengt hij druilnis
en een walm van zure zult,
en van wat er ook maar misgaat
geeft hij altijd jou de schuld.
Van de ochtend tot de avond
bist hij kis en takt hij hak,
wart hij har en vecht hij bek,
bijt hij krib en brokt hij jok,
kaakt hij blaas en voet hij stamp
en tot overmaat van ramp
mopst hij alle nachten trol.
Nee, hoe fabuleus zijn neus ook,
dit wordt ons toch echt te dol.
© Judy Elfferich
.
Dit gedicht staat in DICHTER. 32, ‘Fabeldieren’.