Zij zaten daar gevangen.
Gevaar, altijd gevaar.
Ze droomden van een ladder.
Hij was nog klein en woonde daar toevallig.
Hij zag en hoorde ze, vlakbij, achter de hekken.
Het was oorlog, het was spannend
maar het was geen spel.
Hij droomde van een ladder.
Hij groeide op.
Hij kon het niet vergeten.
Hij maakte een ladder
zo hoog als hij kon.
Een ladder naar vroeger, naar buiten.
Een ladder naar de hemel en weer terug.
© Judy Elfferich
foto: © Philip Edmond van Waesberge
Regen regent zonder reden,
zonder doel en zonder zin.
Over bossen, over steden,
over land en over zee.
Denkt niet: kom ik wel gelegen?
Valt gewoon maar naar beneden.
Niet doordat een hemelgieter
ons begiet van hogerhand.
Niet doordat een hemelspons
boven ons wordt uitgeknepen.
Regen regent niet om ons,
regen geeft niet om gebeden,
niet om planten, niet om vee.
Regen is niet voor of tegen,
is geen straf en is geen zegen,
is niet goed en is niet slecht.
Dat is wat Spinoza zegt.
Kijk, daar staat hij in de regen
aan het water, beeld van brons.
© Judy Elfferich
.
Venster 22 van de nieuwe canon: Spinoza
.
Dit gedicht staat in DICHTER. 17, ‘De nieuwe canon’.