.
Negen was ik toen ik van mijn vader dat boekje kreeg: Scheppingsverhaal, getekend voor een meisje. ‘Voor Judy – zómaar. Pappa’, schreef hij op de titelpagina.

In de zojuist geschapen wereld van Peter Vos heeft God geen voeten; wel een fronsend kaal hoofd, een lange baard en (vanaf het moment dat hij de zon in de fitting schroeft) een maffioso-zonnebril. Dat maakte hem voor mij grappig, maar ook eng.

Getuige de flap reageerde de kerkelijke pers voorzichtig enthousiast op het boekje:

‘Tekeningen als die van Peter Vos kunnen geen enkele blasfemische bedoeling hebben.’
Hervormd Nederland

‘Zijn beeldspraak is vaak gewaagd, maar altijd teer en soms ontroerend. Hij roept aspecten op waaraan theologen nimmer hebben gedacht en waarin preekstof zit voor vele diensten.’
Leeuwarder Courant

Ja, zeg dat wel!

1. God boetseert een mens. Maar of het werkelijk de bedoeling is hem leven in te blazen?

2. Duivel? Niks duivel! God zelf kruipt in de huid van een slang, uit jaloezie:

[Klik op plaatjes voor vergroting]

Peter Vos’ kijk op de schepping maakte God voor mij menselijk en gelaagd: meer dan die ‘lieve heer’. Wat niet wegnam dat ik me graag liet meeslepen door de eendimensionale gruwelverhalen over de hel die ik op school te horen kreeg :-)