.
Stiftgedicht:
schrijven
De inktvis
Op sterren mikt hij met zijn inkt,
uit wat hem lief is zuigt hij bloed
dat hij verrukt en gretig drinkt:
ikzelf ben ’t gedrocht dat zo doet.
Guillaume Apollinaire (1880-1918) | © vertaling: Judy Elfferich
.
Het oorspronkelijke gedicht:
.
LE POULPE
Jetant son encre vers les cieux,
Suçant le sang de ce qu’il aime
Et le trouvant délicieux,
Ce monstre inhumain, c’est moi-même.
Misselijk
Ik oefen de letters eenmaal per jaar.
Dan leg ik ze allemaal naast elkaar.
Chocola-ABC,
puur, melk en met noot.
Het zijn er een boel, zeg.
En ook wel groot.
Stap voor stap, hap voor hap,
zo gaat dat het best.
Ik begin bij de A.
En dan de rest.
Bij de O krijg ik last
van pijn in mijn maag.
Bij de W zegt mijn buik:
genoeg vandaag.
Nu nog drie: X, Y, Z.
Mijn tanden erin.
En dan dapper slikken,
met tegenzin.
Gelukkig, voorlopig is ’t nu weer klaar.
Ik oefen de letters eenmaal per jaar.
© Judy Elfferich
Aan elkaar
fragment illustratie DICHTER. | © Job van Gelder
Mijn zusje vraagt: ‘Hoe was het daar,
je allereerste dag op school?
En wat heb je geleerd?’
‘Nou, schrijven’, zeg ik. ‘Aan elkaar!
Zal ik het laten zien?’
Met lussen en met krullen
schrijf ik vijf blaadjes vol.
Ze zegt: ‘Niet waar, ik heb je door:
je hebt maar wat gezegd,
je kan het nog niet echt.’
Ik zeg van wel, ga supersnel
weer nieuwe blaadjes vullen,
ben al bij blaadje tien.
Ze trekt aan blaadje zeven
en roept: ‘Hou op nou, stop
en lees het aan me voor!’
Ik zeg: ‘Ahum, waar is mijn gum?
Er ging een lettertje verkeerd.
Eh, ik kan nog niet lezen, nee,
dat leren we pas op dag twee.’
Ze zegt: ‘Geef hier, al dat papier.
Ik lees het zelf wel even.’
En hopla, ze leest alles op
wat ik heb opgeschreven.
En het verhaal klopt helemaal,
zelfs met de blaadjes op hun kop.
© Judy Elfferich
.
Dit gedicht staat in de DICHTER.-special ‘Tem de tekens’.
Alfabet
| A | dubbele ladder |
| B | zwangere vrouw |
| C | afgebroken oortje |
| D | halve pizza |
| E | kam |
| F | borstel |
| G | wieg |
| H | bed |
| I | frietje |
| J | hockeystick |
| K | klapstoel |
| L | laars |
| M | duimstok |
| N | vouwbed |
| O | hele pizza |
| P | vlindernet |
| Q | pizza met mes |
| R | zwangere vrouw met rok aan |
| S | vleeshaak |
| T | hamer |
| U | magneet |
| V | frietzak |
| W | andere duimstok |
| X | diabolo |
| Y | trechter |
| Z | zwaan |
| & | jij die dit zit te lezen |
.
© Judy Elfferich
Luisteren of kijken
Woorden vangen met mijn oren
gaat heel goed.
Fluisterwoorden, duisterwoorden,
lastige of lange zinnen:
vliegen vlot naar binnen.
Meteen ken ik ze uit mijn hoofd,
van achteren naar voren
zeg ik ze zó weer op.
Maar ze met mijn ogen vangen,
hoe dat moet?
Vette woorden, nette woorden,
duidelijk gedrukte zinnen:
niks mee te beginnen.
Mijn hersens lijken wel verdoofd,
ik oefen me te pletter
maar ’t wil niet in mijn kop.
De woorden blijven hangen
waar ik ze niet kan horen,
verstopt achter die letters.
Dus wie mij wil bereiken
die laat me luisteren,
niet kijken.
© Judy Elfferich
.
Dit gedicht staat in de DICHTER.-special ‘Tem de tekens’.
Muze
.
Stiftgedicht:
PARDON, zeiden de dames Groen
PARDON, zeiden de dames Groen, mejuffrouw van de boeken,
maakt u ons even wegwijs in dit grote biebgebouw?
Hier hangt een bordje JEUGD, terwijl wij juist BEJAARDEN zoeken.
Bedoelt u groteletterboeken? vroeg de biebjuffrouw.
De dames Groen verklaarden: Groot of klein is ons om ’t even.
Het is maar om te lezen, weet u. Dus dat zien we ruim.
Zolang ze maar door Hendrik Groen persoonlijk zijn geschreven.
Die oom van ons zuigt altijd al van alles uit z’n duim…
Nu is ie zogenaamd naar een verzorgingshuis vertrokken;
dat schrijft ie, maar hij woont gewoon nog thuis met tante Stien.
Zij zegt altijd: Met Hendrik om me heen word ik mesjokke,
laat hij maar fijn op zolder tikken op z’n tiepmasjien.
De biebjuffrouw zei: Jeminee, dus u bent echt zijn nichten?
De nichten van de welbekende schrijver Hendrik Groen?
U lijkt op hem, ik zie het nu opeens aan uw gezichten.
Vertel es, geeft u óók uw dagboek uit, na uw pensioen?
Nee nee, zeiden de dames Groen en glimlachten bescheiden.
Bij ons is alles waargebeurd, dus tja, dat blijft privé!
We lezen enkel af en toe iets voor aan ingewijden:
ons lieve schaap Veronica en onze dominee.
Ik snap het, zei de biebjuffrouw. Ik zal niet verder vragen…
Kijk, hiero staan de boeken van uw oom, met zijn portret.
Dat hij mag blijven tikken tot het einde zijner dagen!
De dames Groen die hadden vast hun hoedje opgezet.
De dominee en ’t schaap zaten te wachten in De Snoek
met oude klare, sjokomel en oudewijvenkoek.
© Judy Elfferich
Uitroeptekens
.
Stiftgedicht:
