Duister is het daar en kil…
Horrordromen heb ik van
Azkaban.
Wezens zonder levenslust,
zich van zonlicht niet bewust,
zonder hoop en uitgeblust.
Door Dementors zonder ogen
zijn hun zielen opgezogen
in een gruwelijke kus.
Leeggeslurpten zonder wil,
nooit meer veilig, nergens rust.
Je verstand staat erbij stil.
Ik word wakker met een gil –
Laat me nooit meer dromen van
Azkaban!
© Judy Elfferich
Marita Parkita van Parlevink
draagt zeven ringen aan haar pink:
een zilveren, een gouwen,
een groene en een blauwe,
een paarse en een rooie
en één ontzettend mooie
met een echte diamant.
En wie haar al die ringen gaf?
Een zekere Dirk-Jan Donderpad,
die haar al lang bewonderd had.
Marita heeft hem nooit gezien
maar maandagavond om half tien
stond hij (een diepe bariton)
weer zingend onder haar balkon.
Het raam bleef dicht; hij zuchtte zacht,
die arme Dirk-Jan Donderpad.
Hij huilde in de regenton
en daarna droop hij af.
En kijk es, dinsdagmorgen hing
in een van de seringen
een ring met roze steen.
Marita Parkita van Parlevink
die schoof hem aan haar kleine teen
en zei: ‘Zo, dat is acht.’
© Judy Elfferich
.
Dit gedicht staat in DICHTER. 19, ‘De liefde’.
Zij zaten daar gevangen.
Gevaar, altijd gevaar.
Ze droomden van een ladder.
Hij was nog klein en woonde daar toevallig.
Hij zag en hoorde ze, vlakbij, achter de hekken.
Het was oorlog, het was spannend
maar het was geen spel.
Hij droomde van een ladder.
Hij groeide op.
Hij kon het niet vergeten.
Hij maakte een ladder
zo hoog als hij kon.
Een ladder naar vroeger, naar buiten.
Een ladder naar de hemel en weer terug.
© Judy Elfferich
Wat wou jij vroeger later worden?
Nou, niks, want ik was al wat, dacht ik.
Nog lang niet de beste van het land
maar wel de beste van de straat,
dat leek dus een kwestie van tijd.
Ik oefende heel serieus,
perste woorden door mijn neus,
kauwde klapkauwgom om mijn kaken
en lippen leniger te maken.
En trad je al op voor publiek?
Elke zondagmorgen bracht ik
mijn ouders op bed hun ontbijt;
met teddyberen en een pruik
sprak ik aan ’t voeteneind dan buik.
Het enige wat nog ontbrak volgens mij
was een pop met zo’n mechaniek,
zo’n mond dat je zag wat hij zei.
Bedoel je zo eentje…?
Ja, zo eentje als jij.
© Judy Elfferich
‘Zullen we dan maar?’
zeiden de robots tegen elkaar.
Grasmaairobot, stofzuigrobot,
slimme ijskast, zelfkloppende mat,
vloerdweilrobot, schoenpoetsrobot,
zelfuitlatende hond en mechanische kat,
ze hadden het helemaal gehad.
Zelfrijdende auto nam ze mee
naar een bungalow aan zee.
En daar in dat vakantiehuis
deden ze alles net als thuis:
grasmaaien, kloppen, koelen,
dweilen, kwispelen, kroelen.
Tevreden zijn ze teruggereden
na drie weken verlof.
Nu zuigen ze gewoon weer stof
en poetsen ze weer schoen,
dat is wat robots doen.
Af en toe zeggen ze tegen elkaar:
‘Het was anders hè, daar.
Meer zout, meer zand, meer vogelschijt,
dat heb je in vakantietijd.’
© Judy Elfferich
’s Avonds als ik slapen ga
sluipen mij dertien duiveltjes na:
twee die me vangen,
twee die me stangen,
twee die me testen,
twee die me pesten,
twee die me grijpen,
twee die me knijpen,
twee die me kwellen
omdat ik niet kan tellen.
© Judy Elfferich
.
Een veertje zweefde over land;
een nijlpaard soesde in het zand.
De veer zei: ‘Als ik die eens wek?’
Ze hield graag anderen voor de gek.
Ze liet zich op het nijlpaard neer
en kietelde zijn dikke leer.
Het nijlpaard opende zijn tater
en barstte uit in luid geschater.
Joachim Ringelnatz (1883-1934) | © vertaling: Judy Elfferich
.
Kleianimatie: Cornelia Anders.
.
Het oorspronkelijke gedicht: Die Feder
Over Joachim Ringelnatz
Hand pakt ons op,
hup door de lucht,
hup door heet sop,
hup weer terug.
Ongewoon schoon.
Niemand komt spelen.
Bureautje stoeltje bed,
we zitten liggen staan
waar we zijn neergezet.
Hand komt weer aan,
hup door de lucht,
hup en weer soppen,
hup en weer terug.
Ongewoon schoon.
Niemand komt spelen.
Bah, wat kun je je vervelen
zonder poppenpoppen,
zonder poppenpoppenhuis.
© Judy Elfferich
.
Dit gedicht staat in DICHTER. 16, ‘De wereld staat stil en op zijn kop’.
.
Lege straten, uitgestorven pleinen…
Dat doet me denken aan mijn project met Monique Laros, over de archeologie van de toekomst.
Wat blijft er ooit over van onze cultuur?
Hoe zullen mensen over pakweg duizend jaar kijken naar spullen van ons die ze vinden: een munt, een vork, een teddybeer?
[klik op plaatje om verhaal te lezen]
Wat zullen ze denken van een skateboard, een badeend, een schaar, een verkeersbord?
Of van een kleerhanger, een barbiepop?
Klik op het plaatje om het digiboek Laatmoderne Schatten door te bladeren:
De bomen staan te slapen
met sneeuwpantoffels aan.
Ze dragen witte mouwen
die glimmen in de zon,
die glanzen in de maan.
Diep in hun koude hout
ligt lente opgevouwen.
Daar worden in hun dromen
de jaren doorgebladerd
die komen en die gaan.
© Judy Elfferich
.
Dit gedicht staat in DICHTER. 12, ‘Van de bomen & het bos’.