Driekoningenavond op Nova Zembla, in 1597 (uit het dagboek van Gerrit de Veer):
Na het zware werk van die dag bedachten we ons dat het Driekoningen moest zijn.
We vroegen de schipper toestemming om het feest te vieren, om ons treurig bestaan
wat op te fleuren. We leverden allemaal een deel van ons wijnrantsoen in. Er was nog
twee pond meel, eigenlijk bedoeld als stijfsel voor de kardoezen, waar we met olie
pannekoeken van bakten. We namen elk een wittebroodsbeschuit van ons rantsoen
en sopten dat in de wijn. We hadden zo’n plezier, dat we ons verbeeldden bij onze
vrienden in Nederland te zijn; het eten smaakte ons zo goed als de heerlijkste
maaltijd thuis. We hadden ook briefjes uitgedeeld en onze konstabel was Koning
van Nova Zembla; een land van 200 mijl lang, gelegen tussen twee zeeën.
