.
Een veertje zweefde over land;
een nijlpaard soesde in het zand.
De veer zei: ‘Als ik die eens wek?’
Ze hield graag anderen voor de gek.
Ze liet zich op het nijlpaard neer
en kietelde zijn dikke leer.
Het nijlpaard opende zijn tater
en barstte uit in luid geschater.
Joachim Ringelnatz (1883-1934) | © vertaling: Judy Elfferich
.
Kleianimatie: Cornelia Anders.
.
Het oorspronkelijke gedicht: Die Feder
Over Joachim Ringelnatz
.
Lege straten, uitgestorven pleinen…
Dat doet me denken aan mijn project met Monique Laros, over de archeologie van de toekomst.
Wat blijft er ooit over van onze cultuur?
Hoe zullen mensen over pakweg duizend jaar kijken naar spullen van ons die ze vinden: een munt, een vork, een teddybeer?
[klik op plaatje om verhaal te lezen]
Wat zullen ze denken van een skateboard, een badeend, een schaar, een verkeersbord?
Of van een kleerhanger, een barbiepop?
Klik op het plaatje om het digiboek Laatmoderne Schatten door te bladeren:
.
Stiftgedicht:
.
Stiftgedicht:
.
Stapelgedicht:
.
Stiftgedicht:
.
Gemaakt voor Ooteoote bij hoofdstuk 48 van Ranonkel (Jacques Hamelink, 1969): ‘Gevangenneming’.
Ranonkeljaar op Ooteoote
De volledige tekst van Ranonkel op DBNL
.
Stiftgedicht:
Het allergrootst geluk
is slapen in een bootje
met boven je geflapper
en getingel in de wind,
met verte in je neus,
daar deinen dromen heen;
geschommeld en gesust
als in eerste schemering
toen je moeders buik je wiegde
als ze danste met je vader
en niemand wist van jou
behalve zij alleen.
© Judy Elfferich
.
Dit gedicht staat in DICHTER. 14, ‘Geluk’.