Nee! Ik ben geen stukje zee.
Zucht… ik ben geen stukje lucht.
En ach, geen wapperende vlag.
Echt, ik ben heel anders blauw.
Ik ben een stukje overal,
een stevig stukje rechtermouw
van iemand in een geitenstal.
1000 stukjes klopte ooit –
maar hier ben ik nu 1001,
daar viel een gat toen ik verdween.
Wie heeft ons door elkaar gegooid?
O, wat is dit hopeloos.
Ik zit in de verkeerde doos.
© Judy Elfferich
.
Dit gedicht staat in DICHTER. 30, ‘Speelgoed’.
Grote huizen hebben kleintjes
op een paal of aan een gevel
waarin spullen buitenspelen,
waarin dingen bivakkeren
als ze met vakantie gaan.
Zoek je avonturenboeken,
zelfgebakken krentenkoeken,
kippeneitjes vers gelegd?
Krap geworden kinderkleren,
zelfgeplukte jutteperen?
Alles vind je langs de weg.
Wil je warme winterwanten,
zelfgekweekte aardbeiplanten,
huisgemaakte appelstroop?
Echt antieke tafelpoten,
zelfgeraapte hazelnoten?
Allemaal te geef, te koop.
Zwoele paarse pauwenveren,
bruut verstoten teddyberen
komen graag bij jou logeren,
kijken je verlangend aan.
Mag je hebben voor een schijntje.
O, jij wilt geen hebbedingen?
Jij hebt zelf nou net je hele
schuur en zolder opgeschoond
en zoekt rust voor mijmeringen?
De gastvrijste buitenhuisjes
zijn die waar Maria woont.
© Judy Elfferich
Dit gedicht maakt deel uit van het kunstproject In Between van Lea Adriaans & friends.
project In Between
expositie In Between 2, KEG Schijndel, 30 oktober – 8 december
.
Dit filmpje van Temujin Doran herinnert me aan een raadsel van mijn opa: Alles kan erin – wat is het? *
*) Oplossing: klik!