Huisgenoot

myosotis

Goeienacht!
Ik ben een spook. Aangenaam. Ik woon hier ook.
En langer dan jij.

Sorry, schrik je van mij?
Tja, mijn lach klinkt wat hol en mijn stem klinkt wat bars.
Er zijn er al zoveel van me geschrokken.

Liever was ik al lang geleden vertrokken
maar ik vind maar geen rust, want er zit me iets dwars,
ik heb het geweten maar ben het vergeten:

hoe toch die blauwe bloemetjes heten
die elk jaar bloeien op mijn graf?!
Al eeuwen vraag ik me dat af.

Ik kom er niet op, ik weet het niet!
Grasklokje? Nee, zo heet het niet.
Wacht –

© Judy Elfferich

Niet mijn humor

Niet mijn humor

Vroeger viel er soms nog wat te lachen.
Vroeger snapte ik hun grappen
en zij snapten die van mij.
Tegenwoordig lijkt het meer op pesterij.

Moet je nou weer komen kijken
naar ’t gezicht van ouwe lappen
dat ze opgehangen hebben op mijn deur.
En op de spiegel van de kapper
en op die op de wc.
Net mijn oma; pfoe, die had me een humeur…
Ga ik soms al op haar lijken? Leuk idee.

Ze draaien aldoor André Rieu.
Die muziek vind ik zo sneu,
van die vent word ik zo akelig en wee
als van opgewarmde aardappelpuree.
Als ik vraag om droge sherry
krijg ik laffe lauwe thee
of advocaatjes, getverderrie.

Dat bezoek ben ik ook beu.
Waarom komt iedereen verkleed?
Heb ik ergens iets gemist?
En waarom aldoor die quiz
of ik weet wie Dinges is en hoe die heet?
Hahaha, ze heeft het mis.
Nee, die humor is niet echt aan mij besteed.

© Judy Elfferich

Zonder tekst

filmtekst

Ik zit in elke grote film,
krijg vele rollen toebedeeld.
Toch weet je vast niet wie ik ben
wanneer ik je passeer op straat,
toch ken je niet mijn naam

want jij bent vol van wat er speelt
tussen die twee. Lang na The End
trilt door in jou wat hen beweegt.
Je leent hun houding, hoort jezelf
soms denken met hun stem.

De scène van de eerste dans:
in hun voorbijgaan sta ik stil,
ik ben die schaduw bij de bar
die achter bij de jassen praat
met iemand buiten beeld.

De scène van de laatste kus:
in hun verstilling loop ik langs,
ik ben die schim op het perron
die instapt, iets aan iemand vraagt,
een plaats zoekt bij het raam.

In elke grote film zit ik
bij list en misverstand en lust
met glas of krant, met pet of bril,
met mijn gezicht dat jou niks zegt,
eensprakig aan de kant

maar daarmee maak ik het verschil.
Dat ik mijn woorden zo verspil,
in loze slokken me verslik,
aan lege koffers me vertil,
maakt jullie levens echt.

© Judy Elfferich

Gemaakt voor Eenspraak, een project van drie studenten aan de Willem de Kooning Academie.

Alsmaar

(de Piepzakblues)

nachtlamp

Als ik nou eerst maar
een beetje kon slapen
want morgen dan moet ik

Maar als er aldoor
en zou de wekker wel
stel dat de bus niet
en dat ik te laat

Maar als daar geen lift is
en hoe moet ik weten
waar of ik naartoe

Waar had ik dat briefje
want daar staat het op

    Alsmaar dat neuriën
    alsmaar hetzelfde
    de Piepzakblues

En als ik moet wachten
kan ik dan zolang wel

Maar als ze vergeten
of als ik niet hoor

Of als ze weer zeggen
nee eerst formulieren
die dinges moet over
wat ik niet verstaan heb

Die andere pillen
m’n leesbril de zak van
m’n andere jas

Als maar niet die ene
die vorige keer zei

En dat alle anderen
dat die dan zo kijken

    Alsmaar dat neuriën
    alsmaar hetzelfde
    de Piepzakblues

Als ik nou morgen
als ik aan de beurt ben

Als het maar niet weer
zo vreselijk pijn doet
en als ik maar snap

Maar als het een man is
dan kan ik niet zeggen
dan ga ik niet vragen
dan hou ik m’n mond maar

En wat als het mis is
hoe moet het dan verder

Als ik ga janken
dan moet ik een zakdoek
de dinges de zak van
m’n andere jas

    Alsmaar dat neuriën
    alsmaar hetzelfde
    de Piepzakblues

Morgen dan moet ik
dus als ik nou eerst maar

© Judy Elfferich
.

Dit gedicht staat in Ziekelijk bang. Angst in fictie (symposiumbundel Literatuur & Geneeskunde, VUmc 2017).