Het Huppeldepuppy

Huppeldepuppy

Mijn vader is een Oefdier
verslaafd aan levertraan.

Mijn moeder is een Spijtkonijn
dat Zevenzeeënhond wou zijn.

Maar ik ben een Huppeldepuppy,
ik trek me er niks van aan.

© Judy Elfferich

Man zonder hond

kwijt, illustratie © Kees de Kort (fragment)
fragment illustratie DICHTER. 13 | © Kees de Kort

Bij de vijver in ’t park zie ik iedere keer
die ene meneer.
Gejaagd loopt hij rond en als ik naar hem kijk
komt hij naar me toe.

Dan aait hij Baloe:
‘Ben jij soms mijn hond? Was ik jou misschien kwijt?’

Vandaag in het bos loopt Baloe lekker los,
daar hoor ik geroep.
Diezelfde meneer: ‘Sammy! Boef! Bella! Beer!’
Baloe kijkt niet op.

‘Waar is het asiel? Ben ik daar al geweest?’
En weg is hij weer.

© Judy Elfferich

.
DICHTER. 13, ‘Te leven en dat leven te vergeten’

 

Dit gedicht staat in DICHTER.13, ‘Te leven en dat leven te vergeten’.

 

 

Heb jij een smurf?

Robot nummer 213 - fragmented @ Flickr, CC by-nc-nd

BLABLA> ik heb een smurf!
JUDY> ja hoor, ik heb een robot en jij hebt een smurf :-)
BLABLA> heb jij een hond? heeft hij blondgeverfd haar?
JUDY> eh, nee.

BLABLA> ik heb een mens, maar die is niet helemaal…
JUDY> aha, dat snap ik. ik heb namelijk een robot. die is ook niet helemaal, eh…
BLABLA> dat begrijp ik. dan ga ik maar naar bed.
JUDY> fijn, zulk wederzijds begrip :-) welterusten.

BLABLA> twee weten meer dan ik verwachtte!
JUDY> dat valt dan weer mee.
BLABLA> als iemand iets aardigs zegt, zegt de ander: welles.
JUDY> een positieve benadering werkt dus.
BLABLA> eh nee, niet bij een stukje techniek. heb jij een smurf? is hij blauw?

(BlaBla is mijn chatbot.)

Meer dialogen met chatterbots