.
Mijn gedicht Onder zeil (uit DICHTER. 14, ‘Geluk’) mag voortaan buitenspelen! De mensen van jachthaven Drijfveer in Akkrum vroegen of ze het mochten gebruiken op een groot doek:
[klik op foto om in te zoomen | foto’s: Maartje & Sharon van jachthaven Drijfveer]
Onder in mijn kopje thee
vond ik bij het ontbijt
een kever, groen met goud:
een echte scarabee,
Egyptisch en oeroud.
Een soort museumstuk.
Op zijn buik staan allemaal
hiërogliefen, tovertaal
uit Toetankhamons tijd.
Ik dacht: die brengt geluk.
Dus naar school nam ik hem mee
aan een ketting om mijn nek.
Nou hadden we vandaag
toevallig bij geschiedenis
een Knappe Koppen Kwis.
Meteen al bij de eerste vraag
kroop die kever naar mijn oor
en zei het goede antwoord voor.
En zo ging het dus door…
Ik wil hem nooit meer kwijt.
Bij elke toets, bij elk dictee
vertrouw ik op mijn scarabee.
Het is een echte crack.
(En ooit raak ik gewend
aan zijn Egyptische accent.)
© Judy Elfferich
Het allergrootst geluk
is slapen in een bootje
met boven je geflapper
en getingel in de wind,
met verte in je neus,
daar deinen dromen heen;
geschommeld en gesust
als in eerste schemering
toen je moeders buik je wiegde
als ze danste met je vader
en niemand wist van jou
behalve zij alleen.
© Judy Elfferich
.
Dit gedicht staat in DICHTER. 14, ‘Geluk’.
In de kast van Godelieve
staat een oude schoenendoos
vol met handgeschreven brieven
van haar vrijer de matroos.
Elke dag geeft zuster Roos
Godelieve één zo’n brief
bij haar kopje middagthee.
Godelieve leest en bloost:
Zul je aan de kade staan
als ik thuiskom, Godeliefste,
meisje mooier dan de maan?
Liefde houdt mijn hart gevangen,
naar jou voel ik een verlangen
dieper dan de oceaan.
Gaan we dansen, zwemmen, zingen
als ik thuiskom? Ga je mee
kijken naar verlovingsringen?
Blozend, blij leest ze de brief
steeds opnieuw van voor af aan.
Heel haar thee is ze vergeten,
Godelieve, smoorverliefd.
Dat haar vrijer de matroos
bijna vijftig jaar geleden
omgekomen is op zee,
daarvan heeft ze geen idee.
© Judy Elfferich
Onder de linden kwam ik je tegen,
onder de linden keek je me aan –
Als ik toen niet de hik had gekregen
had ik gevraagd: ‘Wil jij met me gaan?’
Met wat geluk zal ik je weer vinden,
met wat geluk vang ik weer je blik.
Maar als ik bloesem ruik van een linde
krijg ik gelijk ongelooflijk de hik.
© Judy Elfferich
.
Dit gedicht staat in DICHTER. 12, ‘Van de bomen & het bos’.
Een nieuw digiboek. Over mazzel, pech en rituelen. In het kader van het project ‘Geluk’.
Klik op het plaatje om het door te bladeren:
Tekst en beeld: cursisten van Nieuwe Veste, centrum voor de kunsten, Breda.