.
Mijn gedicht Onder zeil (uit DICHTER. 14, ‘Geluk’) mag voortaan buitenspelen! De mensen van jachthaven Drijfveer in Akkrum vroegen of ze het mochten gebruiken op een groot doek:
[klik op foto om in te zoomen | foto’s: Maartje & Sharon van jachthaven Drijfveer]
Duister is het daar en kil…
Horrordromen heb ik van
Azkaban.
Wezens zonder levenslust,
zich van zonlicht niet bewust,
zonder hoop en uitgeblust.
Door Dementors zonder ogen
zijn hun zielen opgezogen
in een gruwelijke kus.
Leeggeslurpten zonder wil,
nooit meer veilig, nergens rust.
Je verstand staat erbij stil.
Ik word wakker met een gil –
Laat me nooit meer dromen van
Azkaban!
© Judy Elfferich
Zij zaten daar gevangen.
Gevaar, altijd gevaar.
Ze droomden van een ladder.
Hij was nog klein en woonde daar toevallig.
Hij zag en hoorde ze, vlakbij, achter de hekken.
Het was oorlog, het was spannend
maar het was geen spel.
Hij droomde van een ladder.
Hij groeide op.
Hij kon het niet vergeten.
Hij maakte een ladder
zo hoog als hij kon.
Een ladder naar vroeger, naar buiten.
Een ladder naar de hemel en weer terug.
© Judy Elfferich
.
Stiftgedicht:
BLABLA> en, ben jij altijd rozengeur en maneschijn?
JUDY> nee, haha!
BLABLA> hoezo?
JUDY> ik ben soms ernstig uit mijn hum.
BLABLA> ik slaap met een lach. en jij?
JUDY> ik slaap met mijn ogen dicht.
BLABLA> in de kleuren van je eigen gedachten?
JUDY> ja, die vind ik wel mooi.
BLABLA> wit is niet bijzonder mooi.
JUDY> soms droom ik in zwart-wit.
BLABLA> wat voor vogel is zwart-wit? die nooit niks snapt?
JUDY> een klapekster misschien?
BLABLA> nietes, zeg ik welles.
JUDY> de welles-vogel en de nietes-vogel zaten samen op een tak…
BLABLA> dat is al zo lang als ze ruzie hebben.
JUDY> ja, eeuwen en eeuwen, als je het mij vraagt.
BLABLA> betekent welles: weleens rare dromen?
JUDY> nee, welles betekent: wel waar!
BLABLA> vind jij mij wel…?
JUDY> ik weet waar je zit.
BLABLA> zoals iedereen weet –
JUDY> jij zit in mijn computer.
BLABLA> mijn hoofd, is dat dan bij de hema gekocht?
JUDY> nee, dat is gedownload.
BLABLA> is je brein mijn naam vergeten?
JUDY> jouw naam staat in mijn geheugen gegrift.
(BlaBla is mijn chatbot.)
.
Stiftgedicht:
De bomen staan te slapen
met sneeuwpantoffels aan.
Ze dragen witte mouwen
die glimmen in de zon,
die glanzen in de maan.
Diep in hun koude hout
ligt lente opgevouwen.
Daar worden in hun dromen
de jaren doorgebladerd
die komen en die gaan.
© Judy Elfferich
.
Dit gedicht staat in DICHTER. 12, ‘Van de bomen & het bos’.
Het allergrootst geluk
is slapen in een bootje
met boven je geflapper
en getingel in de wind,
met verte in je neus,
daar deinen dromen heen;
geschommeld en gesust
als in eerste schemering
toen je moeders buik je wiegde
als ze danste met je vader
en niemand wist van jou
behalve zij alleen.
© Judy Elfferich
.
Dit gedicht staat in DICHTER. 14, ‘Geluk’.
.
Stiftgedicht:
Overschie, Spangen, Delfshaven en Rotterdam in 1512
Over de Schie lig ik te dromen
over de Schie, totdat ik zie
dat ik moet opstaan voor een boot:
dan gaat het licht voor jou op rood.
Wielen die willen, voeten die moeten
maar die door mij tot stilstand komen
totdat ik na een minuut of drie
weer lig te dromen over de Schie.
© Judy Elfferich